Yazarın kitaplarını bir dönem sürekli başkalarının elinde görüyordum. Sanırım yayınevinin kitap kapaklarına bir türlü ısınamadığım için elim gitmedi. Nihayetinde bu anlamsız inadı yazarın Man Brooker ödüllü kitabıyla bozdum. Oh, iyi ki de bozdum.

İyi bir kitap okuduğumu iki şeyden anlıyorum.
Birincisi okurken her nerede olursam olayım, kendi kendimi gülümserken ya da birden kafamı çevirip uzaklara bakarken yakaladığımda. İkincisi de kitabın kapağını çevirip kapattıktan sonra. Hani sinemada film bitmiştir ama yerinizden kalkamazsınız da ekranda akan yazılara bakakalırsınız ya, öyle bir hisle kitabı elimde tutmaya devam ettiğimde. Biliyorum ki kitap bir süre daha durup durup aklıma gelecek, olmadık anlarda bazı cümleleri zihnimde belirecek. Öyle de oldu.

Kitap sürpriz sonlu. En başta 40 yıl önceki sevgiliden gelen bir haberle, bırakılan mirasla insanın merak duygusunu kaşıyor. Kim 40 yıl önceki sevgilisinden gelen bir mektuba karşı koyabilir mesela? Yazar, beynin zamanla anıları nasıl çarpıttığını, hayatın bize zannettiğimiz kişi olmadığımızı gösterdiği anlarda yaşadığımız şaşkınlığı, hayat akıp giderken nasıl da hiçbir şey anlayamadığımızı şahane şekilde anlatıyor.

Veronica, anlamıyorsun, hiçbir zaman anlamadın ve asla anlayamayacaksın, dedikçe, içimde bir yer biraz haksızlık etmiyor musun deyip durdu. Ama bir açıdan da kitaptaki Tony’e değil de bana seslendiğini düşünmeden duramadım. Anlamıyorum gerçekten de bu hayat nereye gidiyor, sonunda ne olacak, biz burada ne yapıyoruz? Anlamıyorum Veronica.

Yazar, hayat dediğimiz, bu uzun gibi görünen ama ancak en sonda anlamlandırabileceğimizi düşündüğümüz kısacık anlar toplamını bize kendi gözlükleriyle gösteriyor. Ve nihayetinde pes edip, kargaşa gerçek bir kargaşa, dediği anlarda kendimi tutamayıp güldüm. Gerçekten de kargaşa yahu. Anlamaya çalışmaktan vazgeçip yaşamaya başlamakta fayda var.

Çok da şey yapmayalım.