Bazı insanlarla ilgili öyle yoğun duygulara kapılıyorum ki; açıp bir fotoğraflarına bakmak istiyorum. Yüzünde anlattıklarına dair bir açıklama bulacakmışım gibi hissediyorum. Bu romanı bitirince açıp Ian McEwan’ ın bir fotoğrafına baktım. Yüzü sıradan birine benziyor. Yolda görsem aklımda kalmaz. Oysa senenin başında okuduğum romanı Dersler’den bu yana kendisi arada bir aklıma düşüyor. Her roman kapağının bir yerinde özellikle de arkasında mesela yazarının portresi olsa ve kitabın son satırını okuyup kendisiyle yüz yüze gelsek, Kefaret gibi romanlardan sonra gözlerinin içine bakıp saygı duruşuna geçebilirdik.

Kefaret 2001de yazılmış, yeni bir kitap değil. Hatta filmi de çekilen Kefaret’in bu Kefaret olduğu uzunca bir süre de aklıma gelmedi. Yapı kredi yayınları lütfen bu kitabın kapağını yenileyin, öykünün hakkını vermiyor. Bu insanı içine çeken, girdabında döndüren, sersemletip bir kenara atan bir roman. Muhteşem. Onu her şeyden önce söylemeli.

Roman daha başından itibaren gözümde Downtown Abbey dizisini canlandırdı. Evden uzak ama itibar sahibi bir baba, kırılgan ve dünya gerçekliğinden uzak bir anne, kendi fanuslarının içinde yaşayan ve birbirlerinden tamamen farklı karakterde kardeşler. Kefaret bu kurguyu kısa sürede alt üst edip, bizi ikinci dünya savaşının korkunç atmosferine sürüklüyor. Almanlardan kaçan bir İngiliz askerinin de, gencecik bir hemşirelik öğrencisinin de gözünden o döneme bakıyoruz. Aşkın da, ihanetin de, beklemenin, dönmenin, birine dön demenin, bir yere dönememenin, dönecek bir yer bulamamanın, dönmek için geç kalmanın da türlü çeşitlerine tanık oluyoruz.

Sonunda demeye bayılıyorum böyle kitaplarda. Çünkü içinden geçtiğimiz yılların ve o dönem önem atfettiğimiz pek çok şeyin sonunda nasıl da değişiverdiğini ya da bizi bambaşka yerlere sürüklediğini görmek ne acayip. Sonunda kefareti ödenmiş bir hayat yaşanıyor. Herkesin biraz bedelini ödediği bir kefaret.

Çok güzel.