FRIDA

Çok sıcaktı. Kafasını yastığa gömmüş, yatıyordu. Beyaz yastık, yalnız uyuyan insan kokuyordu. Yavaşça sırtüstü döndü. Üzerinde hep aynı tavan. Tavanda koca bir ayna. Üzerinde ince çatlaklar. Dümdüz yollar gibi uzayan çatlaklar, ağaç dalı gibi budaklananlar, derin ya da yüzeyde duranlar. Duvardaki takvime baktı. Eğer aylardır aynı yatakta kımıldamadan yatıyorsanız, sayılar hiçbir şey ifade etmiyordu. İçindeki mutsuzluk, bedenini parçalayıp dışarıya çıkacak vahşi bir hayvan gibi uğulduyordu. Ses her geçen saniye başka bir renge, desene, şekle benzemeye başladı. Çizgiler giderek hızlanıyor, yer değiştiriyor, başını döndürüyordu. Tavandaki ayna suretlerle doluyor, duvarlara taşıyor sonra bembeyaz olup tekrar doluyordu. Yüzlere dönüştüler sonunda. En çok da kendi yüzünün binlerce kopyasına.

Dışarıdakiler önce tiz bir çığlık duydular. Arkasından haykırışlar, hıçkırıklar ve küfürler geldi. Nihayet acı bir sessizlik oldu. Alışkındılar, telaşlanmadılar.