SEHRAZAD

Sarayın terasından karanlığın örttüğü şehre bakarken kalbi hala hızlı hızlı çarpıyordu. Sesini uykuya yeni dalan padişah duyup uyanacakmış gibi tedirgin olup, ellerini göğsünde birleştirdi. Gömleğinin yakalarını gevşetip, derin nefes aldı. Gökte tek bir yıldız bile parlamıyordu. Yalnızca çok uzakta nöbet tutan askerlerin mızraklarının parıltısını görüyordu. Nefesi yatışmıştı. İçindeki ölüm korkusu giderek hafifliyor yerini aşık olma korkusuna bırakıyordu. Mümkün değil, diye karşı çıktı içindeki sese. İçeriye yürüdü sessiz adımlarla. Tüllerle çevrili yatakta, savunmasız bir çocuk gibi yatan bu adam mıydı kendisine bu korkuyu salan? Uzanıp yanağını okşadı. Belki kendisi çoktan anlattığı hikâyelerden birinin bir parçası olmuştu.