Hayatın manasının o sofrada birbirini hiç zorlanmadan ve sorgulamadan seven insanlar arasında olmak olduğunu seneler sonra idrak ettim.
Yoksul olduğunuzu bilmezseniz yoksul olmayacağınızı da.

Bunca insan her gün, her dakika, her saniye bir kapıdan çıkıp gidiyordu. Bazıları gittikleri yerlerde uzun, bazıları kısa kalıp, geri dönüyorlardı. Gitmeyi birkaç parçaya bölüyorlardı. Öyle büyük bir lokmaydı ki bir defada çiğneyip, yutamıyorlardı.

Düzeltmek için çok geç.
Her baktığımda yanlış yerde olduğunu hissediyorum.
Gözlerimin içindeki terazi, ikinci bir kalp gibi.
Terazide olmayan bir tezgâh, gönyesiz bir duvar ya da ölçüsü kaçık bir yer görünce hızlı hızlı atmaya başlıyor.

Kendimi bir bez parçası gibi burgu yapıp sıkabilsem, litrelerce su akacak. Belki de bu yüzden bunaldım. Aldığım nefesler vücudumda ulaşmaları gereken yerlere varamıyor gibiler.

Çocukken dalından çilek koparıp yer miydi, annesi evde dağ çileklerini kaynatıp ekmeğin üzerine sürer miydi, doğum günlerinde çilekli pastanın üzerine mum koyup üfler miydi, bilmiyorum.

Masasına oturup gözlüklerini taktığı an, ne yöne gideceğini şaşırıp tamamen yön duygusunu kaybetmiş gibi görünen hayatı yoluna girecek; bir yere takılı kaldığı için bir türlü ilerleyemeyen zaman, akmaya devam edecekti.

Çok küçük değilim. Aklım her şeye değil ama bazı şeylere eriyor.
Çoğu şeyin içindeki gerçek manayı gözlerim muhtemelen şimdikinden daha hızlı kavrıyor.

Beklemekle, beklenen olayın gerçekleşmesi arasındaki zamanın, insan hayatının ziyan edilen bir parçası olmasının tuhaflığını düşünüyor kız.

Gel gör ki sevemedim. İlk gördüğüm zaman da sevmedim onu. Yıllar geçti, birbirimize alışmanın rahatlığı sardı ama yine de sevemedim.

İçimde bir tel titreşiyor. Palazlanmaya çalışan bir alev gibi titreşiyor. Odanın içinde duvarlara gölgesi vuran incecik bir mum ışığı gibi titreşiyor.